Mijn hondje Chelsey heeft afgelopen maandag 14-11 een Laparoscopische sterilisatie gehad. Zoals ik jullie al vertelde in mijn vorige blog vond ik het best een dingetje. Snijden in een gezond lichaam ten eerste, maar ook een operatie blijft een operatie. We waren om half 11 bij de dierenarts. De dierenarts kwam er al aan lopen en we konden meteen mee door lopen. Toen riep de assistente ons terug want we moesten nog een formuliertje in vullen. Chelsey even gewogen en ze woog 18 kilo. Er kwamen nog meer mensen binnen met een hond. Sterilisatie dagen dat wil zeggen dat je je hond brengt en weggaat. Maar omdat mijn Chelsey door die AM niet goed tegen stress kan en ik dat ook zo veel mogelijk wil voorkomen had ik gevraagd of de dierenarts voor mij een uitzondering wilde maken en ik er gewoon bij mocht zijn als ze de narcose toediende. Dit mocht, dus ik tilde mijn hondje op en ging met de dierenarts mee. Hij gaf haar het spuitje en zei ga maar gewoon even in de wachtkamer zitten met haar ze valt zo in slaap. Chelsey liep met mij de wachtkamer in en ging aan mijn voeten liggen. De dierenarts kwam om nog een praatje te maken en we zagen haar oogjes dichtvallen. Ik heb afscheid van haar genomen en de assistente nam haar mee en zou mij s'middags bellen hoe het gegaan was. Dan kom je thuis, leeg huis. Het eerste gemis. En zo nog een paar momenten dat je denkt o ja ze is er niet, zo raar. Om half 1 telefoon, de operatie was goed verlopen en ze lag nu onder de warme lamp om wakker te worden. Ik mocht haar tussen half 4 en 4 uur halen. Ja dan staat deze vrouw natuurlijk al om half 4 op de stoep, hé! Ze gingen haar halen en ze kwam al meteen naar me toegelopen en sprong tegen me op van blijdschap. Ik stond nog aan de balie om wat dingetjes met de assistente door te nemen en ze ging heel rustig aan mijn voeten liggen. Een andere assistente kwam en vroeg, "heeft ze nog niet gelopen"? Jawel maar ze is er nu gerust op dat ze weer mee naar huis kan. Chelsey moest thuis een rompertje aan zodat ze niet aan de wond gaat likken. Ze kreeg ook pijnstillers mee voor de komende dagen. Eten en drinken moest ik maar in kleine hoeveelheden aanbieden in verband met misselijkheid. En als er iets was mocht ik altijd bellen. Nou, en dan nu weer lekker naar huis. Thuis zocht ze haar mandje op en we lieten haar maar een beetje met rust. Met etenstijd kwam ze zich melden dat ze ook honger had, een beetje gegeven. Zo wat meerdere keren kleine beetjes gegeven en dit ging heel goed. Ze meldde zich ook als ze buiten moest maar verschillende keren deed ze niets. Denk gewoon een beetje misselijk gevoel van de narcose. De nacht is ze ook goed doorgekomen, heeft lekker geslapen en vanmorgen weer lekker gegeten. Ze doet haar behoefte buiten maar gaat niet verder de deur uit dan moet. Met de regen ook wel gunstig hoeft het vrouwtje ook niet ver, haha. Het is goed zo, rustig aan de komende dagen. Over 10 dagen terug komen om de hechtingen eruit te laten halen. Waren wel oplosbare maar willen ze er toch altijd zelf uithalen en meteen even controleren. Prima toch! Dinsdagmorgen belde de assistente op hoe het was met Chelsey? Zeer attent! Liefs Petra en een poot van Chelsey
0 Comments
Leave a Reply. |
Welkom op mijn blog, mijn naam is Petra Koolen.
|